12
HIJA E MALEVE
     —	A i pagoje, s’mund te flase.
     I (¡uditun, shikova Don Markun qi po perfalej edhe ai me fituesin, i cilli merrte tue u kuqe dhuntit e gram's. Prifti i thonte:
     —	Te lumte, Leke Binaku! Un s’ kam ?a te nap, por po te therras per mjesdite: sot je miku i em.
     Djaloshi me sy te gjalle i a shprehi mirnjohjen per at grishje.
     VOna roe se vajzat e shikojshin ne nji menyre qi me ba pershtypje: ne syt e tyne ma teper se admi-rimi ndritte nji kureshte e paspjegueshme.
     Pyeta Don Markun, me za t’ulet:
     —	Pse e shikojne ashtu, Don Mark?
     Ky me pergjegji ne vesh:
     —	Fliten fjale te <;uditeshme pSr t§. Do te bise-dojme ne sof6r.
II
     Drekuem n’ oden e bukes qi kishte dritoret e ge-luna kah mali ku dridheshin drite e hije te panjehuna: Don Marku ne krye te vSndit, un n’ ane te djathet e Leke Binaku n’anen e rremakte. Si kryem, prifti bani kryq, u mblodh me thane nji kokerr urate, mbandej ndezi cingaren. Un e peshtolla t’emen kadale: sa e vuna ne buze, Leka njerzisht u (jue ne kambe e m’ a kalli.
     Don Marku peshteti shpinen per karrike, mbasi piu nji hurm v§ne, e i a nisi:
     —	Ky djali a protagonist i nji historije te 9udite-shme. Due me t’a kallzue ashtu si e dij. Ti ne dash besoje, ne dash mos e beso. Vetem nji send, te lutem, t’a keshe para sysh gjate kallzimit: ket: Leken e njof