—	Atëherë... edhe un paskam pak meritim ndër punë të tuja.
       —	Jo pak, por shum. Ndoshta tue mêndue se jam kaq i lum me tÿ, ndiej nevojën me punue qi edhe tjerët t’a kenë pjesën e fatbardhësis qi u tokon.
      —	Ça do me bâ? Mé kallzo.
       —	Kishe me të kailzue por tÿ të mërzisin, ndo-! shta, këto punë.
       —	Kurrgjâ nuk më mërzitë, ça t’intereson tÿ...
       —	Mire, pra: ndëgjo.
Në lulishtën e mbyllun, në mes katër avullish, kishte rà lehtas drita e mugët perëndimore si nji tis i hollë qi dridhej tue qitë shkëlqime të bruzta e t’ arta, i Shtëpin nji katit, me çardak të çelun kah luiishta, e ■ kishte mbulue terri e heshtja. Xhamat e dritoreve du-keshin të zez, më sa rrëshqitëshin rrezet e fundme të ditës nëpër mure të zbardhueme me gëlqere nja nji i javë përpara.
        Doda nisi :
      —	A e zên besë qi më përqethet shtati në nji mënyrë të çuditëshme kur shof në klasë para meje tri-dhet kalamâj qi, pa bâ zâ, rrijnë e ndëgjojnë fjalën t’eme? E shumta e tyne vijnë prej maleve e janë djelm krenësh e bajraktarësh. E kanë shpirtin virgjën. Më shkon mêndja, shpesh, tu bora e pashkelun mbi të cillën inâ e vogla gjurmë lên shêjin e vet. Thom me vete:«Kurrgjâ s’ dijnë : presin prej meje zhvillimin e sendeve mâ elementare të jetës». E tue pa sÿt e tyne të gjallë qi hapen në mue, plot kureshtë, ku më duket se dalloj edhe kure-shtën e pashueme t’etënve, të gjyshave e të stërgjy-shave qi nuk dijtën ç’âshkolla, më kapin të dridhunat. Âsht përgjegjsi e madhe, pasha Zotin. A po jo?