I
Aka send mâ të mrekullueshëm në kët botë se me i sjellë qytetnimin nji kombi zhytë n’errsin e padijes?
     Kështu flitte Doda tue bisedue me të dashunën, nên nji tândë hardhijash, në mes të nji kopshti qi mbrâmja mbulonte dalkadalë me fresk e me hije të kalthëra.
    —	Ai qi kalon nëpër popull tue hjedhë farën për nji jetë mâ të mirë, ai qi e ndriçon me nji dritë mâ të bukur tokën qi na ushqen, ai qi bân me nga-dhnjye agimet në muzgun e pacaktuem të shpirtnave; shkurt: kush i difton popullit nji udhë të re qytet-nije të vërtetë, â i denjë me qênë i nderuem si gjymsë perendije.
     Vajza ndëgjonte tue shikue nji ré të gjatë e të bardhë qi rrinte pezull, në trajtën e nji anije qiellore gati me çelë velat, mbi kumbonaren e Kishës së Madhe.
     —	Tashti e kupton vetë misjonin e madhnueshëm qi duhet të kryej ç’ do Shqiptar i kulturuem përgjithsisht e, në mënyrë të veçantë, nji mësues si un.
     Vajza i suell sÿt kah ai. Më ta shkëlqente krejt drita e marrun prej rés së farfurishme. Tha: