NUSJA E MREKULLUESHME
li
      Asnji ndër gurë s’Iuejti.
     —	Na kênke lavdue kot, djal-ô ! — i a bâni në tallje nji nuse sÿzezë. Të tânë qeshën.
     Malsori i ri nuk dha përgjegje, por nxori gëzho-jën e sÿnoi për së dyti. Shtiu.
      Nji gur duel rreshtit.
     —	Pirolla të kjoftë!
     Tjerë e tjerë u provuen, por me dy fyshekë asnji s’ mujt me i a dalë të parit.
     Nuse e vajza u pregatitën me i falë shêjtarit shamija të reja, shputa gjithnduer ngjyiash e çarapë të bardhë të leshët, si mbas dokes së Malsis, kur, qe, i a behi nji djalë i ri e çau njerzin e grumbullueme rreth fituesit.
     Fytyra e tij simpatike, plot shkëlqim inteligence natyrore, ishte prej asosh qi shifen nji herë e nuk har-rohen mâ kurr. Veshë si tjerët, por me nji kujdes mâ të veçantë, kishte në të gjitha sjelljet nji zhdërvjellti qi e bânte m’ u dallue shokësh.
     Pa folë asnji fjalë, largoi djelmoshat, ngrehi, mauzerrin e, në kâmbë e në dorë, me nji udobi të jashtëzakonshme, qiti e vrau, njânin mbas tjetrit, gjith gurët e shêjit.
      Vajzat e rrethuen,të habituna nga mjeshtrija e rrallë..
     —	Aferim! Aferim!
     I	shkova afër e i a rraha krahin tue i thânë:
     —	Të lumtë, djalosh : ti kênke mbreti i shêjtarve.
     Më falnderoi me dritë të sÿve e me nji të luej-
tun dore.
     —	Si të thonë êmnit ? - e pyeta.
     Para se të kishte kohë ai me më përgjegjë, ndë-gjova zânin e priftit qi më bânte në vesh: