16 I DIARII DI MARINO SANUTO » sine consensu et matris ét avunculi mei factus est, qua de re maximo dolore » affectussum: insuper nostrorum quidam negligenza bombices fures surripuere, qui » sub tutela et administratione Ludovici erant. Quibus de causis nos ad lites con-» verti non dubito : triremes iam huc navigavere quibuscum et Ludovicuin navi-» gasse credebamus omnes : verum ab hominibus fide dignissimis accepimus eum illic » remansisse et moram per multos annos ducturum : ubi enim bona mea sint adhuc » non comperi : nam quascumque res ille miserai varijs ille nominibus directe erant » et variis signis obsignate : quibus omnibus inconvenientibus mater mea deducta » doctis sue pecunias exigere iuteiidit : lustro iam peracto id quod temporis spacium » preterire dimisit ne bona nostra minuerent et ut conjecturari possum domus alie-» nare ac sub basta mittere neccesse erit. 0 manes paterni, si vobis harum miserima-» rum rerum cura est : quantum meroris et tristicie aferent aliorum animi qui ad » vos pergunt buiuscemodi referentes facta : factus enim sum ex ditissimo omnium » miserrimus, o pater mi pater, quanta est hominum perfidia! Verum fortis et con-» stantis animi est in adversis non perturbari, aequo igitur fortique animo omnia » feram. Interea tu prò tua innata humanitate operam dabis ut omnia maxima pru-» dentia ut soles agantur. Vale, Magnificentie Tue me plurimum comendo : omnes » patrueles meos saivere jubeo. » Ex Venecijs tercio nonas maias M°CCCCLXXX ». (1) Pare che il buon zio abbia accomodato le cose, perchè la casa venne conservata e il temuto disastro economico fu scongiurato. Al nostro Marino rimase una modesta fortuna, da poter vivere da gentiluomo, senza bisogno di cercare cariche pubbliche retribuite o di gettarsi in speculazioni commerciali, pur ammesse nel patriziato, e sufficiente a sostenere le molte spese che egli faceva per formarsi una biblioteca e per le ricerche occorrenti agli ideati suoi lavori. A quindici anni, nel 1181, aveva già compiuto un lavoretto ; Memorabilia Deo-rum Dearumque. Trasse quest’ opera giovanile latina, da antiche mitologie e la dedicò allo zio Francesco Sauuto. Se ne conosceva l’esistenza perchè egli stesso la aveva accennata in una lettera ai lettori, annessa alla Storia sulla guerra di Ferrara che scrisse successivamente, ma era rimasta ignota fino a questi ultimi tempi ed è tuttora inedita (2). Essa è divisa in due parti, dedicata la prima a Leone Michiel, la seconda a Francesco Sanuto colle seguenti lettere : « Marinus Sanutus Leoni Michaelli S. P. D. » His ego te Deis (si tameu Dii vere appellari possunt) delectari constitui. » Novi enim plurimum te rebus antiquis gaudere. Credo equidem illorum stulti— (1) Marciana, cl. XIV, lat. 267 a. c. 72, autografa. (2) Bibl. Marciana, lat. cl. X, lat. cod. 289, piccolo codice di pag. 70, era Contarini. Porta in fronte la scritta autografa: « N. 172. Est Marini Sanuti auctoris », e nella prima carta lo stemma Sanuto colorato. Comincia : Dearum memorabilia priscarum ad Leonem Michae-