ore Hënsza Hënsza ree, kuur ti ngchrëhe prapa malit dalë e dalë, e madhe, e kukje, njerszit, tçilët rriin te hjeja, saa të vfÂejën e ngchë flàsiën. Po gjjith kjish si thithiën hjeen, edhè drita jote e bardhë e si nj’ëndërr vàshie e but, hjidhet tue përveshur dheun, n;e një gchas merie të ialen plekjszit tçilët varri prêt. Po të hjeçmet, lorë-bàrdhaszit, me kënka tçë ngchàsiën szëmbren, tij të thonë motr e szonjë; si të gchszuam tue bredhur biljszit, tçë nën drit-s e dielit ditën, e nën t’ëndes rriten natën, xulat çtien e ndejën duart e të thonë, si njiij ëmie. 312 Luna nuova, o Luna nuova, quando tu sorgi dietro il mente lentamente, grande e rossa, gli esseri che stanno dell’ombra, ti guardano e non parlano. Ma quando ogni cosa attira l’ombra in sè, e la tua luce bianca, mite come sogno di veraine, scende inondando la terra, con un mesto sorriso ti salutano i vecchi vicini a morire. Ma le belle dalle bianche braccia, con inni che toccano il cuore, te dicono sorella e regina; mentre lieti saltellando i nostri figlioletu, che di giorno sotto il raggio del sole e di notte crescono sotto il tuo, gittano via i berretti e tendono le mani e a te dicono, come a madre: 313