KAA katundi u ngchre një miegchul, miegchul bars me skjotta e gjëmë. Hjidhen jarët 1 mb’uçtrat turke si një lum tçë nkaa Hjimarrat *, kuur te dimbri mbraszet kjieli, për ndë çîiëmbevet i rrxiiaxm, ndër çkaptima, tue kamnisur, gchorromiset me miszirë kekj te fushat të përpoçme e shëmôn e kopçtra edh’ara. Aili kopçtrat ku te vera çtie nerënsza edh’ihen maalet ndër eriit tçë déejën truut! Aili fushat ku kopilet, mbi dramidhet bari e lulesh, mbajën valat * e këndojën tue përvoshur gjakun dièlmvet! i levò dalla città una nube, nube gravida di tempeste e di tuoni. Si slanciano gli eroi su le schiere turche come un torrente che dalla Chimarra, quando d’inverno si riversa il cielo, selvaggiamente tra’ massi, in mezzo a le folgori e il fumo, con gran rumore precipita nelle pianure sottoposte, distruggendo giardini e messi. Ah ! i giardini dove nella primavera fiorisce l’arancio e s’intessono gli amori tra i profumi che esaltano il cervello! Ah ! le pianure dove le fanciulle, sui tappeti d’erba e di fiori, danzano e cantano sconvolgendo il sangue de’ giovani ! 5? G. Schirò — Rapsodie ^Albanesi. 4