Zwei Psalmenhomilien des Arethas von Kaisareia.
33
tfl ojroöqj òjttcóhevo? äoto? éyxgvcpia? EÍgTjTai Jtagà tò Tfj aTtoScù xgvjtTÓjtEvo? òitràcrdai, ib. p. 259,23: ßSaXtaiv tò ànéAysiv jtagà tò ßi<j exM.i$ó¡íevov àXSiaxEiv tò yaha. Basilius Comment. in Isaiam 3: 810 xai oí jtgocpT¡Tai e(uigoaitev ßÄireovTE? èxaXoivTO iragà tò <ó? jtagóvra tú |iéM.ovra jrgoogäv. Gregor. Naz. or. 30 c 4 : àXXà toíto jtócjxei? nagà tò (tí) yivtóaxEiv oti tò sto; ov itávrco? ávTtSiaigeX t¿i héXXovti, àXkà tò (iéxgi nèv toö8e tríh^cn. Vgl. auch Gregor. Naz. or. 31 c. 9: ov8è yàg Tip ráii AeÍJtei ti itgò? tò slvai jtaxéga..., àXk’ov Jtagà tovto jtatrig. Der früheste Beleg findet sich bei Philo II 561,46: jtagà yàg tò ágriyeiv “Agr]? úvofuíadai jioi SoxeX. Ausserhalb des Inf. auch bei Attikern.
     14.24	f. ÓjtOTÉgtp TOVTWV TÒ JTCtgÒV EVag|i,Ó<TEl?, OVX e|o> TOV eIxÓTO? Òcp&EÌT)? ] vgl. Komment, z. Apok. c. 49 : tcujtu óitotégo)? äv ti? IxXaßoi, dM.T)yoQÍa? Aóyoi? cprjnl f| xai èvegyeir; jrgayjMXTcov, ovx l^to tov eIxóto? obiEVEX^eír).
    14.25	ovx é|co tov eIxóto? òtpfteùi? ] wegen des beim Potentialis fehlenden äv vgl. Beispiele wie Komment, z. Apok. c. 12 (106, 584^: ov toX? àoxóyoic, ^gorr/.oyicrdEÍr], ibid. c. 8(106, 560°): noi? ov Oeloí tive? XQ’nM-'XTÍtoiEV ; ibid. c. 11 (106, 577d ) : jtoot] xal tí? f) xagá ovarair) èítl noXXoX?; ibid. c. 20 (612b) : tò yàg jToijiaívEiv aimy ngocrécrcai xaí 68t)yeXv tù im’ avTov itoíiivia 8iá Tij? otxovoaía; xTurftévra, oí? ovxén Sáxgvov èvox^-oìt), ibid. c. 22 (6i6c): ov yàg tò tqítov (iégo? t¿5v á¡¿agTiokwv, akhì tò ;täv i>.-toßÄT|i)eir) ájtagaiTrjTco?, ibid. c. 25 (620°) : xaí afta (ó? exov Tf¡ ò|vco7ciq:... tò á/.áíh)Tov, Ttegiaraír) toX? xaTr^xóoi? tò ètp’ ol? Exßo^, ib. c. 26 (62ib): ov yàg fi/.Ào)? tò avaroSSgaoTov ìì 8ià (pgéaTo? ftr|^(o{)EÍT), ibid. infr. (624b) : gl 8è É!t’ avrov tov ygáua«To? t<í> voeXv á^aaxo).r|í>£Íri, xai xógTov tíi övti xaí SévSga Tip X0TMiattö(i<P ÈxcpegóixEva olrjftEÍr), ibid. c. 26 (628°): 311»? yàg tov xvgíov rryv xóXacriv tov jrvgó? Ttp öiaßo/.eu ájwxprivansvov xai toX? áyyéXoi? avTov, ex tovtcov ti? tojv eí? xóXaoiv ácptogianivwv ßaaiXixf)? á|iü){>£ÍT) ¿Movería? ; ovx oSv JtovT)gcp ib/yéÌM r| é|ovaía ßgaßevfl-Eir], ibid. c. 27 (629b): kcö? yàg tò xarà oimßEßrixo? xai ov xafr’ wtóoraaiv vjiàgxov, ì'kk’ afta Tr) yevéaEi à<pavitó(Xfvov itgóoftov axotr) ; ibid. (Ö36b) : tí? yàg tò 8tà Jtogveia? uvaagiav xai JtQoaeÒQeiav tov \)eXov Elvai axrjvwjia ÉavTÒv àraooTEgEXv... ov ß8f.?.vy(tiav ox0^ xal àitoTgó-Jiaiov ; ib. c. 55 (732c): xaTà [xèv yàg tò uà/JvOv xai fjTTov, ov8eì? àvTe.Ì3toi |ìt| avnßfivai, xaTà 8è tò si? ótitav ov, ibid. 67 (777a): ovSèv yàg tcov xat(i)gikojj.évojv àv&goiitoi? ÖEia? Én:ixovgia? èxtò? avarairi. Weichert, Epistol. charact p. 47, 21 ff : ov8è yàg olxov Icogaxà)? tpxo8o(it)(iÉvov t) jcXoXov TOrtETaojxévoi? ìotìol? Mvvóafvov r| xu')àgav Evnr)XTov xog8aX? xai xóXXot))iv f|g|xoattévr|v, ov tov? 8ei(uxhévov? xaTà vovv Xaßoi?; in diesem letzteren, wie in vielen anderen Beispielen wird durch Einschiebung eines äv gesündigt. Dass der Gebrauch des Potentialis ohne äv handschr. nachweisbar ist, lehrt Krüger, Gr. Sprachlehre II § 54, 3, 7 ff. Als zulässig ist dieser Gebrauch jedenfalls zu erklären bei Xenophon, den kleineren Rednern, namentlich aber bei den Dramatikern in Fragen, und bei Homer, besonders in der Ilias. Vgl. auch Radermacher Neutesta-mentl. Grammatik S. 160.
     14,27	f. 6... avTO[MÍTO)? otargr|tatTovnEvo? jigò? ttjv ßaoavov ] vgl. Gregor. Naz. or. 5 (contra lui. II) c. 8: ó 8è TaX? xarà jnxgòv ¡iavíai? oiatgr|>.«Toij(tevo? xai 8ovovp,svo?, èm avrò tò xecpáXaiov ùrtavxd. xoiv éavTov ov^upogròv.
    14.33	Jttö? yàg av tov éavTov é|avaarr|OETai ó ¿oeßr)? jtTo')|xato? ] über den Gebrauch des Futurum mit äv statt des Potentialis vgl. Radermacher a. a. O. S. 161 und dessen Adnotat. ad Demetrium p. 68.
     15.3	f. itavra èx^ox^eveiv te ] ixfiox^Evetv 1 heraushebeln, ausrotten ’ vgl. Basilius homil. V in hexaém. c. 4: xai toj E/.Xsßögq) ;toW.à tcöv xeovicov naftàiv é|e(tóxXevaav.
     15.3	ff. tò TOVT)gòv 8è <twei8ò? ragupégotv... eI? jtTcuaiv eíxótco? aiiTíj Tà tt¡? avaßio')-aeco?, ovx el? áváaraaiv 0--toßi']a£Tat ] zu dem Gebrauche des Nominativus absolutas vgl. Krüger, Gr. Spr. I § 45,2,2: ‘ Nicht selten fängt man die Rede mit dem Nomi-
3