ni.
   Prof. Stano jevic narocito podvlaci »drzavo-tvorne« osobine sredisnjeg srpskog plemena, koje da su se zadrzale u potomcima ovoga plemena, gdjegcd su se oni nasli, bilo uslijed osvajanja ili usli jed sel jen ja. Iz samog prikaza prof. Stano jevica dobiva se medutim sasvim drukciji utisak. Od deve-tog pa do petnaestog vijeka stalno se mijenja sre-diste srpskog politickog zivota. Politicke formacije sa jacom ili slabijom zavisnoscu nastaju na jednom kraju, da onda odjednom nestanu, a pojave se na easvim drugom podrucju: u devetom vijeku to je porjecje Tare, Pive i Lima; u desetom vijeku to je Primorje; u jedanaestom vijeku Zeta; u dvanae-stom vijeku Kopaonik; u cetrnaestom vijeku teziste je u Metohiji, a u petnaestom vijeku to je Podu-navlje. S time su se ujedno mijenjali i politicki od-nosi u svim mogucim oblicima od relativno neza-visne zajednice do obicnih vazalnih odnosa.
   Sama Dusanova drzava, koja se cesto istice kao primjer neobicno snazne, velike i ekspanzivne drzave, bila je u stvari sazidana na vrlo slabim temeljima. Prosirenje teritorija ne mora naime jos biti nikakav dokaz politicke snage i drzavotvornih osobina; i to zavisi od raznih unutrasnjih i vanjskih okolnosti. Dusan je prosirio svoju drzavu bez ikakovih napora jednostavno zato, sto je Bizantinsko carstvo bilo u raspadanju i sto je medu rivalima unutar tog car-stva bijesnio gradanski rat. Usprkos te teritorijalne ekspanzije, Dusanova drzava nije pokazala nikakovu jacu stabilnost. To se vidi najbolje po tome, sto se je ova Dusanova tvorevina raspala neposredno
221