123
TE MÀRIT EGJAKUT
nga mungesa e një qeverie e cila të ish e zonja që të regullonte punët eMirditës me drejtësi, nga konsepsioni primitif se drejtësia munt tí zbaíóhej prei personit të damiuar, nga natyra kryenahë e Mirditasit dhe të Malësorit përgjithësisht që tê nos durojê nonjë insulltë a nonjë dëm që i është bërë dhe me këtë mënyrë të zbatojë parimin “dhëmp për dhëmp”, dhe nga interesi i kryetarëve të cilët prej pa¡timit e gjaqeve kishinnjë lë ardhur të mirë, Gjak-mar-ja, ky MALLKIM i Maleve t’ona, ka eksistuar në M’rditë deri në kohërat e fundit. Sot “giaku”' është në dorën e Q.verisë dhj me mblecihien e pushkëve vrasjet kànë arrirë në një shkailë shumë të ulët, kështu që gjiihsicili munt t’ u dhëtojë nër këto shkretëtira me një siguri i5 madhe. “Mâ parë, “më thoshin burrat e dheut kur binte ijala, “s’ guzojshin me dal ke praku î derës se të vritshin! Tash kena çetsi dhe robi mun me dal në bjeshk me gjân, ase me punue üë tokën e vet.” Ç’ ndryshim!
Kanuni i Lekës nër nyjat e saj caktonte dënimia që i jepeshe personit për një padrejtë-që bënte, dhe dami, i cili caktohej prej pleqve kish çmim po jo pishkë. Vrasja munttë rgjiste