■76 PERMES MIRDITES NE DIMER
    “Qysh!”, i thashë, “Pesëmbëdhjetë pfllë-tnbë! vërtet, thua?” Më dukeshin si ëndër fja-lët e tij, ndonëse vinja re se dbora e rënë édhe iiukkish shkrirë në disa vSnde- dhe kish arrlrë një lartësirë të mirkë.
    Dyke ecur edhe dyke bërë fjalë, erthmë ke han’ i Rrapësit, ku do rinim atë natë dhe do fillonim nga matja e burrave të një qarku të ri: të Pukës me nam. Këshîu pra, e lamë Mirditën, nga e cila patmë kujtims e imprescionî fort të bukura.