80
 ARESIMI
ërë kohëa që rdënjmë në Mirditë ja gjeî-
më pesë njerës që dinin të këndojnë e te-shkruajnë ja s’gjeimë. Njëri nga këîa ish një ushtar, i dyii një d;al’ i vogël që e kish më-suar frati, i treti karundari që pamë në Kalivar, dhe te tjerët kishin mfisuar andej këiej. Te dish kalem në Mirditë është xheç. Pandenin se mo& shkronjat kishin magji! Shëkoniaqë zoija Ame-rikane shkruante fjalët që thoshte burr’i saj nga vëzhgimet që bënte pa thoshin: “Kqyre, kqyre, gruja din me shkrujt shkaf fiet burri!”
    Që !ë ilasë njeriu mi Artsimin ëshi’ e ko-të se Arësimi ne Mirditë s’ eksiston, I vetëmi mburim dritëdhënës ëshië Internati i Oroshii, i cili munt të ketë nonja një qint nxënës. Faske-qësisht nga ku Institut kaaë përfituar ata që ka~ në gjeiur mikun, kështu që të zotët edhe të vo-bektët munt të kenë mbetur jashtë dyerëve. Si-do që të jetë, një shkollë në një popolisi pe te-tëmbëdhjetë mij"i frymash po thua dhe e cils është përapur kaqe shumë, s’ munt të sjellë pe-mët e duhura. Internatat pëgjithësisht janë për fëmijët të vobekrë edhe për ara që munt të pa-guajn, dhe nun>uri i nxëntsve është i kufizuar, ca më tepër në Mirditë ku bëhen spenzime të