KRESHTE — RRAPES	51
J don me i vu n’hapsanë?” ‘ Jo”, ju períi'gia: “ay don me fol me ta për me na giet një vent se jena jabai¡xhi”. Passi u sigurua, vajza e mje-rë me flet me gjiih zencr: “¿Vlirse u pru Zoii”! U kën«q fort ¡ ur i thashë të vijë e të tskohet me zoniën t’ ont e cila ish kaqe ztmër-mrë
    Ju bcitiia Arneri;<anëvet dite qirf xhinjvet që té vin n i^e kulla sepse e zoni’e shiëpisè kish kenaq.siaë të na prunoië ni shiepin* e saj. Erdhi karvani, tdhe njt plakë noni» sh'aiëdhjet vieç ru zun per dore dyke na ¡hene: “Oíhxhell-dënl” Pas a) na shfuii ke oda e pritjes ku ki-shin ndczur njc zjar ie math. Piai-a nderijl nè njërin kfnt, dht ne të dyrin vuri zonien t’ onë. Pas Kt : u i fiiioi stnmuuia e peí shëndo >hjesr “Qysh je? a je, si >t? a je loth? ctj”.
   Ndonëse piaka ish e shkuar nga mosha, prapë kish energjin’ e një të riu. Që nga kën-di jepte urdhêra nuseve të ra, të cilat ja dëgjo-nin fialën me një herë. Një djalë të ve<ëm që kish ja kishin vrarë gabimisht në kohtn e sun-dimit Austriak dhe tani plaka e ngra.ë kish ba-rën e shtëpisë si një burrë. Shttpia ka qënë sado e pasur; ka patur një livaih të mirkë reth e përqark edhe ca tokë për të mbjellë. Në *htëpi kish edhe njè nip, po plaka thosh se nuk ish si fëmija e barkut.
    U shtruam miré miré dhe pastaj ja nismft