NUOVA BATTAGLIA DI COSSOVO. Questo canto che, ignudo d’illustrazione, ha sembianza d’enimma, è poesia viva e splendente se un raggio di storia l’illumini. Trattasi (penso io) della guerra tra il Turco Mose e il Turco Solimano, figliuoli di Baiazette ambedue, che combatterono su i campi della Serbia già suddita. Co' Turchi dall’una e dall’altra parte combattevano Serbi: per Solimano era Stefano figliuolo di re Lazzaro; per Mose, Fortiter eripere hosti, ego sponsam, tuque sororem. — Cui sic Topliades: Germana est perfida; pauci Nos numero : validis pollentem viribus hostem Cum tanto aggredier capitis discrimine nostri Vix operae pretium est. — Simul haec ignava loquentem Audiit, hinc tumida se concitus abstulit ira, Quadrupedisque premens animosi terga, per altum It nemus. Ut defixa procul tentoria vidit, Urget equum crebris calcaribus, atque Seiimi Jam turbam assequitur. Dabat illis more salutem Turcaico, pariterque illi: O incognite, reddunt, Salve heros. Sine pascat equus, descende, thoroque Graminis in viridi nobiscum asside, liquorem Purpureum simul ut Bacchi potemus. — In herba Assedit viridi, et pieno jam gutture potat. Tum secum: Superis sint, haec quod detego, grates : En haec parta labore meo, quae possidet alter! — Inque pedes mox erectus se lentus agebat: Lustrai equos, noscensque notis bicoloribus : En haec Haec quoque parta labore meo, quae possidet alter! — Carpit iter placido versus tentoria gressu : Hic sommo indulgens laxabat membra Selimus : Ad caput astiterat pellex. Quae conjugis ora