accrescitivo
— 17 —
acèrvo
zavanje, uvecavanje, uvecanje; pridolazenje (rijeke); (di terreno pel ritirarsi delle acque) pove-canje, povecavanje, uvecanje; (accessione) prirast, prirastaj ;
  —	della popolazione, prirast pu-canstva.
accrescitivo, ag. poveéajuéi, uve-éavajuci, umnozavajuci, pojaéa-vajuci. Il m. (gram.) koji urano-iava, uvecava, pojaéava. accudire (accudisco, -sci), v. n truditi se, starati se, nastojati, brinuti se oko iega, trsiti se za Sto. || v. a. gajiti, njegovati, gle-dati (bolesnika). accumulare (accùmulo), v. a. na-gomilati, nagomilavati, nakùpiti; natrpati, natrpavati; — in una petizione più oggetti contenziosi, spojiti, nakùpiti u tuibi viSe spornih predmeta. || =arsi, v. r. nakùpiti se, nagomilati se, nagomilavati se; umnoziti se, umno-iavati se. accumulatore, m. («trlce, /.) aku-mulator; nagrtac. accumulazione, f., accumulio (-ii) e accùmulo, m. (neol.) gomilanje, nagomilavanje; gomila; hrpa. accuratamente, av. marljivo, pom-njivo, pomno, brizljivo, pazljivo. accuratezza, f. (attenzione) pom-nja, briga, brizljivost; (esattezza) tocnost; con —, toCno, marljivo. accurato, ag. brizljiv; (attento; pomnjiv; (coscienzioso) savjestan; (diligente) marljiv; (esatto) to-èan.
accusa, f. tuzba, optuzba; (atto di —) optuznica; (denuncia) prijava; (imputazione) okriva, osvada;
  —	sussidiaria, pomocna, supsi-dijarna optuzba; elevare l' —, iznijeti ili podignuti optuibu; in stato d’ —, pod optuzbom:
  —	falsa, potvora, objeda; (com.)
  —	di ricevuta, potvrda primke;
  —	dei peccati, ispovijed. accusàbile, ag. koji se moze optu-
  iiti, optuzljiv; (leg.) optuzen, okrivljen. accusabilità, f. optuzivanje, okriv-ljivanje.
accus=are (accuso), v. a. tuziti, op-tuziti, optuzivati; (denunciare) prijaviti, prijavljivati; (incolpare) okriviti, okrivijivati; (in confessione) ispovj editi, ispovijeda-
  2	Audrovié: TaUJansko-hrvatski rjefinik
  ti; — ricevuta, potvrditi primi-tak, prijem; — la contumacia alla controparte, navijestiti, na-vjeScivati ogluhu protivniku. || «arsi, v. r. priznati se krivcem; prijaviti se. || Sinòn.: tacciare, confessare, querelare, dar colpa, far carico, rendersi in colpa, confessarsi colpevole, accusativo, m. (gram.) tuziteljni, óetvrti padei, akuzativ. accusato, p. p. optuzen. || m. optu-ienik; (adombrato) osumnjiie-nik; (denunciato) prijavljenik; (imputato) okrivljenik. accusatore, m. («torà, stricc, f.) optuzitelj, optuzilac; (denunciante) prijavitelj, prijavilac; po-tvoritelj; — privato, privatni tuzitelj, optuzilac; — pubblico, javnl tuiitelj, optuiilac, drzavni tuìitelj.
accusatòrio (-òri), ag. osvadni, tuz-beni.
acefalia, f. (scient.) bezglavlje. acéfalo, ag. (scient.) bez glave, akefal.
acèrbamente, av. oStro; oporo;
  ljuto; gorko. acerbetto, ag. nakiseo, koji kisi. acerbezza, f. oporost, oStrina; tip-koóa, reskoca; (fig.) oStrina, ja-èina, ljutost. acerbità, f. kiselina; (fig.) ogoròe-nost, ogorcenje, ljutina; srditost; tvrdoóa srea. acèrbo, ag. nesazrio, nezrio, zelen (voce, povróe); opor, oStar (ukor, odgovor): rezak, trpak, oporan (ukus); — viso, strogo, grubo, odvratno lice; scolaro —, dak koji ne napreduje, koji je zad-nji; è acerba!, nevjerojatno je!; (fig.) oStar, ljut, srdit; (di età) mladan, mladahan. || Sinòn.: austèro, àcido, agro, aspro, forte, acro, brusco, asprino, asprigno; amaro, crudele, acereta, f. o acerato, m. klenik. àcero, m. (bot.) klen, maklen; legno d’ —, klenovina; — tatari-co, 2est, iestila. acèrra, f. (archeol.) kadionica, po-suda za mirise. acèrrimo, ag. (superi, d’ acèrbo); suo nemico —, njegov najljuci, smrtni neprijatelj. acèrvo, m. (are.) gomila, hrpa.