208 De muñere pastorali prov. SS. Redemptoris in Dalmatia scalium non semel lites inter episeopum et superiores regulares coram tribunali reipublicae venetae ducebantur, et e-xinde plures decisiones latae fuerunt ex quibus nune vide-mus conditionem paroehiarum a presbyteris saecularibus tune temporis administratarum. Etenim, episcopus poterai multiplicare eooperatores, qui tamen dependentes esse de-buerant a parochis Franeiscanis;72 item ipsi tantum provisorie administrare poterant designatas partes paroehiae eum fixa residentia, usque dum pp. guardiani suos religiosos ite-rum praesentare poterunt.73 Paroehiae saeculares in territorio novae deditionis hujus dioecesis instituí poterant solum casu, quo ipsi fideles desiderarent parochum saecularem loco religiosi et postquam auctoritas publica huic desiderio satisfieri decreverit.74 Solumimodo unum casum hujusmodi institutionis invenimus de a. 1747 prò villis Ravca Kljenak et Kokoric, Poljica et Krivodol, ubi populi desiderium fraude obtentum reipublicae praesentatum fuit sicque licentia obtenía, sed postea veritate contraria demonstrata ipse sena-tus venetus primum decretum de institutione hujus paro-chiae et illius de Poljica eum Krivodol annulavit praecipi-ens, ut loco presbyterorum saecularium Franciscani in posse- makarske, annis 1S37—1939 fere in unoquoque numero. Auetor absque ulteriori inquisitione in omnibus casibus hujusmodi excessivae enervationis paroehiarum regularium exhibet notitias par.tis contrariae religiosis. 72 Decretum anni 1736 de die 5 Januarii, cum explicatione ejusdem de die 5 Augusti a. 1736, scilicet: »È vero che V. S. ha ordinato, che monsignor vescovo provveda le vaste parrocchiali di coadiutori, ma non ad arbitrio con rendere simili coadiutori indipendenti da parrochi«; vel decretum de a. 1747, die 27 Maji: »...esser’ debba incarico del suo zelo e della sua prudenza ... assegnare, ove trovasse necessario, cooperatori in sollievo de soliti parrochi, da questi però dipendenti«. Markovié, Le parrocchie, 101, 104, 107. 73 Decretum de a. 1736: »Nei casi eventuali di morte o di remore, che s' interponessero alle presentazioni de’ guardiani, e d’altre cagioni, che per aventura nascessero, resti (giusto al predetto decreto 1708 la facoltà a monsignor vescovo di valersi provisionalmente di quegli altri cooperatori apostolici, che giudicherà per sua prudenza capaci alla direzione delle coscienze, per sino alla presentazione di altro religioso, che sarà per farne il guardiano«. Arch. con. Zaostrog, v. Benemerenze, f. 25; Markovié, Le parrocchie, 101—102. 74 Decretum de a. 1714 et 1736. Ibidem, 98, 102.