EPISTOLARIO
  Voleva tessere l’elogio di Guglielmo con stile ornato,
esprimendogli la sua devozione;
ma si sente incapace di comprendere con la mente la virtù di tant’uo-mo, nè può dirgli degnamente l’affetto che gli serba. Quindi sin ad ora ha taciuto, ma a-desso gli scriverà comechessia e senza pensare più a-vanti.
  Annunzia infine la voce d’una scon-
disque amicitiis servari conveniret. id ego necdum W prestiti ne semel quidem, nec est quod quicquam excusem occupationes, qui nulla re melius occupari possimi quique nulla re nisi litteris .occu-patus sim. invalitudinem autem mentiri W ei nolim, et, si mentiar inopiam nuntiorum, refelli facile possim(d), quando inter has prò- 5 ximas civitates communissima sunt commercia vixque aliud ullum tritum magis iter sit W. illud autem est quod me excuset, in quo, si quando eum(f> conveneris, defendas me oro, quanquam scio facile diluere me hanc culpam posse, si modo aliquando scribam. nosse enim michi videor humanitatem viri, sed ita se res habet. cu- 10 piebam, primas litteras daturus fe), integritatem suam atque erudi-tionem litteris meis comprehendere et quam clara possem oratione celebrare, ad quod ne ulla quidem posteritas digne suffectura michi videtur W. cupiebam inscribere, quanto ei desiderio essem affectus quamque(i) illum colerem (k) ; ac neutrum quidem ex adulatione, 15 sed qui vellem me ipsum recognoscere virtutem, ne, quantum® satis esset, et cognoscerem et amarem. in qua re illud in me dudum deprehendi : cognoscere quidem quantum (m) aut industria aut studio michi liceret, amare certe quantum cognoscerem; verum, ut neque maiestatem illam virtutis piene animo meo complector, ita neque 20 affectionem, quam vere cupio explicare, digne possum. non enim satis efficax est sermo ad exprimendam omnem vim animi, lon-geque impar ingenio data vox est. supersedi igitur hactenus im-potens mei. posthac meditor, reiecta huiuscemodi sollicitudine, quicquid in os venerit scribere. malo enim litteras meas ut in- 25. dignas accuset quam me ipsum neglecti damnet officii. vale, in. Romandiola belluini ebullit^. Astorgius, ut audio, gravem ab
    (a) R G nedum (b) G possem (c) B C invaletudinem aut mentiri G In valetu-dinem autem (d) G mentiar refelli facile possim inopiam nuntiorum (e) G vixque aliud ullum trium magis iter dierum sit (f) R om. enm (g) RG daturum In Già m è corr. nell’ interlineo. (h) RG videretur In G -re- è agg. a videtur nell’interlineo.
(i) G quamquam (k) CG in marg. celebrem (1) Il Sabbadini propone recognoscere, virtutemne, quantum satis esset, et cogn. (m) Codd. cognoscere[m] quid quantum (n) C in Normandio iam bellum
 (i) Sul finire del 1395 il Manfredi	Giovanni da Barbiano, e non già Astor-
 aveva devastato le terre di Barbiano	gio, il quale invece prese duecento pri-
 e di Lugo, ma in quest’occasione poco	gionieri (cf. G. C. Tonduzzi, Historie mancò che non rimanesse prigioniero di Faenza,Faenza, 1675, adann. p. 450),