DI PIER PAOLO VERGERIO
481
                                        VI.
  Brani della «Vita di Gregorio da Sanok» di Filippo Buonaccorsi Callimaco, concernenti Pier Paolo V ergerioW.
^ [Philippi Buonaccorsi Callimachi Vita et Mores Gregorii Sanoeei Archiepiscopi Leopoliensis. Recen-suit Adam Stephanus Miodonski, Cracoviae, Sumptibus Univcrsitatis Iagellonicae, MCM, capp. xvi e xix].
   E rant ibi eodem tempore duo viri eruditissimi, Paulus Vergerius et Philippus Podochatherus, qui ob diversam necessitatem - ille Italia,
io	iste Cypro relieta, - contulerant se ad eundem episcopum, veluti ad confugium bonorum omnium ac litteratorum asylum, quotiens calamitas aliqua ingruisset. His studia et morum similitudo facile Gregorium coniunxit, valuitque ad conciliandam amicitiam in tanta nationum di-versitate idem erga bonas disciplinas affectus. Sed quamvis in eis par 15 doctrina esset, non eadem scribendi ratio erat: nam Paulus quidem ora-tione plurimum valebat, Philippus pangendo carmini erat accommoda-tior. Itaque Gregorium, qui utrique generi scribendi se conformare studebat, prout cuiusque ferebat ingenium, alter versiculis, alter ora-tione provocabat. Exercitationum vero ipsorum iudex accedebat epi-20 scopus, sed et plerumque ipse alicuius partes suscipiebat, eodemque genere exercitationis ingenium excolebat...
       Orto aliquando sermone in cena de Charondae legibus, cum Vergerius sanctionem illam laudaret, qua cautum erat a Charonda, ne quis, cui primum matrimonium feliciter cessisset, secundum iniret, illos 25 vero, qui infortunati fuissent primis in nuptiis, loco insanorum du-cendos si iterum ea in re fortunam tentarent <*>, Gregorius inquit: nichil aliud id fuisse quam statuere, ut cives alteram partem naturae rerum ignorarent, nam neque his, qui bonas uxores duxissent, licere ma-larum incommoda experiri, neque eos, quibus mala semel contigisset, 30 ad melioris fortunae condicionem posse pervenire. Addiditque, civilius fuisse intemperatarum uxorum repudia permittere quam, ne in intempe-
(1)	Oltre all’edizione citata, v’è	maco, di cui l’originale non più esiste, fa
quella di L. Finkel in Monumenta Po-	probabilmente composta verso il 1480, a
loniae, 1893, vol. VI; i due brani re-	breve distanza dalla morte di Gregorio
lativi al V. furono già stampati da	nel 1477. Per la difficoltà cronologica
E. Abel, Analecta ad renascentium in	ved. l’epist. CXXXXI, p. }b8, nota.
Hungaria litterarum &c., Budapestini,	(2) Cf. Diodori Bibliotheca Histo-
    1880, vol. I, p. 162. L’opera del Calli-	rica, XII, xu, 1.
Pier Paolo Vergerlo.