FONTI DELL’EPISTOLARIO XXXIX vari componimenti e discorsi del V., con trentacinque epistole, fra le quali ricorrono nell’ordine consueto le epistole dirette nel 1395-6 a Santo de’ Pellegrini ed a Giovanni da Bologna, laddove manca, come in C, il gruppo delle epistole dettate nel 1411 allo Zabarella. L’unico scritto vergeriano che si conserva integralmente solo in R è il discorso « O alòtudo divitia-« rum », del quale però, come s’è detto, qualche brano kggesi nella frammentaria aggiunta al codice Brunacciano (B<, c. 91). fosse mai compiuta, le diciannove lettere del perduto codice Muranese non bastano a rappresentare il corpo d’un volume di epistole vergeriane. Tuttavia, considerazioni d’ordine cronologico escludono l’ipotesi che il codice imprestato da Enrico Petronio fosse la prima raccolta di B. Ecco il testo dell'epistola del Dolfin: Petrus Delphiuus monachus egregio doctori D. Henrico Petronio saiutem. Accusare me potes ingratitudinis, quod accepto iam diu beneficio et quidem inter cctera que mihi conferri queant optatissimo, nondum tibi gratus egcrim, tarditate diuturniori quam par fuerat usui in rescribendo. Sed absit a me ut oblivioni te tradam, qui me, ut ex ornatissima tua epistola colligerc aperte licet, tam precipua cantate tibi devinxisti, ut loco ex distantia a tuo conspectu disiunctum, animo tibi copulatissimum effeceris. Agnosco delictum meum erga te quantum sit ; si illud persolvere hactenus neglexi, non oblivioni ascribas oro, sed occupationibus quibus premor magis quam prò viribuo; qui cium presunt, iuxta Apostoli sententiam, in solicitudine. Tui vero quomodo aut quando oblivicci potere, quo auctore ditata est cellula nostra, epistolarum scilicet volumine eloquentissimi viri con* civis tui Petri Pauli Vergerli? Est in manibus Jiber, quem cum lego; lego autem fere quotidic; Ciceroni* profecto epistolas non desidero ; ita mihi orunem illius vim et copiara atque ornatum assecutus videtur. Cum vidissem multis retro annis ac pene puer eius opusculum Jt liberit educandit, nemper id mihi carissimum habui ac maximi faciendum duxi, eius memoriam, qui illud ediderat, cum summa colens veneratione ac pietate. Postea vero quam epistolas eius legendo percurri, longe mihi clarius eluxit singulare illud P(etri) Pauli nostri ingenium ac vix cuiquam nostri temporis imitabili» dicendi facultas. Eius re vera precipua«; animi dotes nemo satis digne, non dicam laudare, sed ne admirari quidem valeat; quas ineptus laudator subticeo, presertim cum tibi quam mihi lucidius constent. Hoc itaque abs te donatus munere, gratias ago, vir eruditissime, precorque ut adhuc diebus aliquot libellum ad me transmissum esse apud nos sinas, donec pauculas, que restant, epistolas transscripsero, ut me tibi obligatiorem reddas et gaudium meum sit plenum. Venturus est post pascha ad vos D. Be* ned ictus secumque librum tuum deferet. Vale ac me sicut facis ama. Ex Monasterio Sancti Michaelis Murani, .x®. kal. februar. 1479. In quanto al destinatario, rammentiamo che Enrico di Piero di Enrico Petronio, dottore in legge e conte palatino (ved. il privilegio, concesso nel 1363 alla famiglia da Carlo IV, nel voi. XXXIII dell’Archivio Civico di Capodistria, c. 284) era imparentato con i Vergeri mediante due matrimoni : a) quello contratto addi 25 aprile 14SO, tra Iacomo di Colmano [9] de’ Vergeri e Francesca del fu Enrico Petronio (Archivio Civico di Capodistria, voi. XXVII, c. 82 b): e i>) quello, in data del 28 novembre 1475, tra Pier Paolo [13] di Vergerio [12] de’ Vergeri e Fiorelucia del fu Manfredino del fu Enrico Petronio (ivi, volume XXXVIII a, c. 102). Sicché, col sussidio de’ testamenti di Lucia di Tarsia