DI PIER PAOLO VERGERIO 385 locis, uno tarnen proposito, iter arripiunt, ut angustis rebus suis mutata sede M consulant. est enim proverbium iis W qui parum prospere vitam degunt, mutatione loci solere mutari fortunam, atque existimantes in M insignioribus locis sortes esse pinguiores(d), in Pra-5 gensem urbem, Bohemorum que(e> regni caput est, ut(f) opulentam esse censuerunt, itinere non admodum longo pergebant; quos ego postquam in sua voluntate constituero (si)te>, proposito meo nichil re-pugnaverint erat in votis quam offerri sibi quen-piam vie comitem paulo hebetiorem, quocum posset ingenio uti, verum locupletiorem, ut opinor, deposcebat, quam qui (“) obtigit. hos itaque casus in via coniunxit eodem proficiscentes et termino iam appropinquantes; communisque loquela inter salutandum co-20 gnita facile eos invicem arctius conciliavit, ut et quo tenderent et vie causam et quid subesset spei protinus aperirent <°>. igitur et itineris quod restabat et hospitii totiusque vite ineunt societatem, donee certam placitamque W sedem invenerint; quod ut cito con-sequerentur, se sibi invicem cooperaturos data fide promittunt. cele-25 ritate enim opus erat, quoniam utrique brevis suberat census et viaticum, quod ad dies paucos vix suppeteret, vestes quoque quales censum decebant, nisi quod Polono tegumentum erat capitis non vile, sed quod faciliterà) posset pecunia commutari, ubi necessitas id(r) exigeret, atque ad eam anchoram plurima spe Polonus herebat. 30 hoc autem Bohemus etW eundo et confabulando ut esse® elegans (a) Mur. mut. sorte (b) Mur. his (c) B om. in (d) Mur. sortem pinguiorem (e) Mur. urbem Bohemorum, quae (f) RBp est et (g) Mur. om. constituero, lasciando spazio in bianco, e poi continua : si proposito I codd. om. si (h) Bp repropugna verint (i) Mur. consortes sunt (k) RBp furaces etiam freq. (1) BpMur. nihil tunc magis (m) Mur. quam quod (n) Mur. conciliavit. Quare et (o) Mur. aperiunt (p) B Mur. placidamque (q) B facile (r) Mu r. om. id (i) RBp om. et (t) BMur. esset si misero in camminò, credendo di migliorare la sorte, ove cambiassero dimora. E poiché si dice : o città nobile, gran «fortuna», s avviarono verso Praga» donde verranno tra breve in Italia, purché non vi si oppongano. II Polacco, uscito di casa per la prima volta, e senza conoscenza di altra gente che la sua, si prometteva ogni bene tra congiunti, pur avendo di spesso udito i Boemi essere ladri ; laddove il Boemo, il quale, oltre ad esser più scaltro, era più anziano e bene esperto, non vedeva l’ora di trovarsi un socio un po’ grosso, per giocargli qualche tiro. Incontratisi dunque per via, si misero a favellar dei fatti loro, tantoché presero per partito di viaggiare insieme, dandosi aiuto, iinchè trovassero una stabile dimora. Ma bisognava far presto, perchè non aveano che pochi danari e poveri panni in dosso; salvo che il polacco portava un suo berretto, non vile, che poteva vendere in qualche occorrenza. 11 Boemo, peraltro, adocchiandolo, Pier Paolo Vergerio. 25