DI PIER PAOLO VERGERIO 467 netum Iacobi AmanatiniM, dictum vulgariter Gras(s)o00(0, civetn Florentinum presentem et acceptantem, ad presens Bude residentes, dans, tribuens et concedens eisdem plenam, largam (c) et liberam ac expeditam potestatem (d) disponendi, solvendi et dispensandi iuxta suam j supradictam 00 voluntatem, necnon exigendi, petendi, levandi et reci-piendi a quibuscunque creditoribus et debitoribus ipsius testatoris omnes pecuniarum quantitates, debita, res et bona mobilia et immobilia que-cunque ipsi testatori quomodocunque pertinentia, et eosdem de receptis quietandi et liberandi CO perpetuo ; et, supradictis omnibus et singulis io non obstantibus, de rebus et bonis omnibus et singulis supradictis, ac aliorum quantitate seu quantitatibus, ratione funeris et exequiarum ipsius testatoris, ac prò satisfaciendo suis creditoribus quibus obligatur, prò eorum libitu voluntatis (*); ac inde etiam, prout eorum circumspe-ctioni videbitur expedire, accipiendi, exponendi, distribuendi, deliberando 15 et (de)finiendi 00; et prò anima ipsius (0 testatoris, Christi pauperibus ac piis locis ac illi vel illis, cui vel quibus eisdem executoribus visum fuerit et placuerit, perpetuo donandi et distribuendi libere et expedite 0); ita quod in hoc non possit a quocunque contradici, et ipsis executoribus (a) G Z Amenaticij, errore corretto poi da Z in una postilla, conforme a! suggerimento di V. Rossi, (b) A Craso o Graso G Z Crasso (c) A lalgam (?) (d) A expe-ctldam podestatem (e) G Z prpdictam (f) A deliberandi (g) A debita voluntatis GZ debito voluntatis II Sabbadini corr. (h) AGZ finiendl (I) GZ per omnia ipsius (1) A expectide non prima del 1443, a Budapest. Dell’interessamento del Cesarini, già laureatosi a Padova, per le scoperte de’ codici antichi, sta a testimone il suo carteggio con Ambrogio Traversari (cf. R. Sabbadini, Le scoperte &c. cit., voi. II, pp. 16, 18, 26); ma per un ampio ragguaglio della sua molteplice operosità, particolarmente al concilio di Basilea e negli anni seguenti, come pure delle sue insigni doti di mente e di pietà, rimandiamo il lettore alle storie ecclesiastiche del tempo ed alla bella Vita che ne lasciò Vespasiano da Bisticci. Come s’è detto altrove (p. 389), il Cesarini perdette la vita alla battaglia di Varna (10 novembre 1444). (1) Dopo la burla solenne fattagli nel 1409 da Filippo Brunelleschi a Firenze, Mannetto Ammannatini (1384— 1450), avendo inteso da « maestro « Pellegrino delle Tarsie » che Filippo Spano « dava ricapito a tutti i fioren-« tini che avessono virtù nessuna o « intellettuale o manuale, se n’andò con «lui [Pellegrino] in Ungheria, e chia-« mavasi maestro Matteo da Firenze » (ved. la Novella del grasso legnaiuolo - novella messa insieme da anonimi redattori, e trascritta poi in un codice Magliabechiano da Antonio Manetti, al quale va talvolta attribuita - in Opere istoriche edite e inedite a cura di G. Milanesi, Firenze, 1887, ed in altre raccolte de’ novellieri italiani). Nel 1426, a Budapest, l’Am-mannatini ebbe una visita da Rinaldo degli Albizzi; egli mori in Ungheria nel 1450 (cf. Thieme-Becker, Kùnstler-Lexikon, Leipzig, 1907, voi. I, p. 416).