DI PIER PAOLO VERGERIO 483 VIII. Vita di Pier Paolo Vergerio scritta da Bartolomeo Facio('). [Bartholomaei Facti De l'iris illustribus Liber... recensuit L. Mf.hvs Florentiae, MDCCLV, p. 8]. t Petrüs Paulus Vergerius Iustinopolitanus Iuris Civilis in primis pe-ritus fuit. Philosophiam et Mathematicas artes tenuit. Eloquen-tiam summo studio secutus in ea re excelluit. Graecas quoque litteras attigit. Scripsit de ingenuis moribus librum unum valde laudatum tum rebus tum ipso nitore verborum. Sigismundi Imperatoris, ut ipse scribit, rogatu, Arrianum, qui res gestas Alexandri graece scripsit, e 10 graeco in latinum vertit, nulla tarnen elegantiae cura adhibita, idque de industria, ut scribit, ne Sigismundus, qui parum latine sciret, inter-pretis opera legens indigeret. Carolum Malatestam invectus, Virgilii statua quam ille Mantuae in foro everterat, quoniam gentilis fuisset, ut ibidem restitueretur, effecit. Sub extremum vitae tempus mente ij captus est, ita tarnen, ut nonnumquam resipisceret. Apud Hungaros vitam finiit dignus et perpetua animi sanitate et qui totam in Italia vitam scribens exegisset. VIIII. Brano dell’«Historia Gymnasii Patavini» di N. Papadopoli, 20 stampata a Venezia, 1726, vol. I, cap. m, p. 284W. De claris artium professoribus in Gymnasio Patavino. Diu dubitavimus, an Petrus Paulus Vergerius claris alumnis jurispru-dentiae Patavinae potius annumerandus esset, an in classem esset revocandus eorum, qui ex Artium disciplinis apud nos claruere. Nam cum (1) Composto e portato a termine, affermazione non ha altro fondamento come l’autore attesta, prima deidi- che le parole scritte dal Piccolomini ad cembre del 1456, il libro del Facio Antonio Panormita intorno la versione consegui immediatamente una divul- vergeriana di Arriano (ved. l’epi- gazione grandissima (cf. l’ediz. cit., stola CXXXVIIII, p. 380, nota), p. xiv). Ma il Facio s’inganna, ere- (2) Riuscirebbe difficile davvero rac- dendo che la statua di Virgilio fosse ri- cogliere in breve spazio più errori di pristinataaMantova(cf.l’epist.LXXXI, quanti il Papadopoli ha accumulati p. 202, nota 1); e si noterà inoltre in questo suo ragguaglio ; esso tuttavia la malignità dell’umanista nel voler far merita la nostra considerazione, giac- credere ai posteri che verso la fine de’ chè, oltre all’accenno alle Quaestioiies suoi giorni il V. diventasse pazzo: tale de Ecclesiae polestate, vi si leggono al-