402
EPISTOLARIO
afferma che dessa è un morbo che in breve tempo uccide gran moltitudine di viventi con pressoché lo stesso genere di morte.
  Ora, imperversando in un luogo tale morbo, Antonio biasima la fuga come atto indegno d’uomo savio:
atteggiamento incredibile da parte sua, perchè in aperto contrasto con tutto ciò ch’egli, uomo di provata costanza, aveva già detto e scritto intorno all’argomento.
Ripetutamente poi nelle sue lettere aveva tentato di confutar Coluccio, il quale sosteneva la fuga essere inutile, anzi, atto di uomo molle, leggero, non forte,
e ripetutamente, sebbene invano, lo aveva esortato a
gare? sinamus potius his, qui, gram(m)aticam professi, de nominimi interpretationibus agunt aut derivationibus aut compositionibus aut allusione aut ethimologia, vel siquid est aliud quo rudiores vocabula doceantur. nam que vis est nominimi nisi ut res ipsis explicentur? hoc autem maxime conficitur definicione; ea namque 5 cum natura rei seu essentia turn differentia continetur, quibus res illa differt a rebus ceteris, ergo, ut omittamus vocabulorum inter-pretationem, quid pestilentia sit definire curabimus. itaque pesti-lentia, clades, epidimia, lues, contagium, inguinaria, et si quaW reperiantur similia vocabula, quanquam pro diversitate io nominum varia significent, quod pretereo, quantum tamen attinet, res est unica que vocatur ex omnibus: ea est morbus brevi multi-tudinem animantium uno fere necis genere consumens. hic morbus cum adversum mortales loco aliquo pervagatur, sospitem locum petere non probas, negasque dignum id esse sapiente, si hoc non 15 scripsisses, si tuis litteris ita non accepissem, ferenti cuique id te dicere nunquam meam fidem accommodaturus fui. cur? queris. memineram profecto, et ante oculos aderant, que te contra fari audissem, tue eciam littere quibus id (b) mandasses. prudentiain tuam noveram, tuam integritatem, tuam constantiam ; qui nec te- 20 mere quid adfirmare soleas quod continuo dampnes, nec simulare te id velie quod nolis, nec facile mutare sententiam. nemo est itaque tam perspecte W fidei, nec apud me quisquam auctoritate valet tantum, ut, eo de te referente <d), potuissem in animum de-mittere nunc te dicere idque litteris affirmare quod contradicen- 25 tem te audissem et tua manu perlegissem et tuis litteris.
    Neque enim exciderunt littere ille tue, quibus obstas insigni viro Coludo, is quippe principem se fecit alterius sentencie, dicitque propalam, nec id sermone tantum, ac stilo itidemW certat, inanem esse fugam, virique levis et nimium delicati, non constantis, non 30 fortis, non severi, non gravis, hanc autem sentenciam ut convelieres, quotiens cum eodem concertasti, viro utique gravissimo et huius etatis piane facundissimo! quot epistolis eum e Florentia diducere; tunc enim lues earn depascebatur; et ad Sanctum Mi-
    (a) M et sepia (b) M quibus his (c) M pfce M1 prospecte (d) M reffere
(e)	M tantum ac stilo id idem